Illustrissimo ac
Reverendissimo D. D.
Ernesto Comiti Palatino Rheni,
utriusque Bavariæ Principi, atque
ecclesiarum frisingensis, et Hildesha- iimensis administratori dignissimo.

Thomas Ludovicus de Victoria
Abulensis Collegii Germanici in Urbe
Roma Musicæ Moderator S. P. D.

Plurimis, et iis quidem gravissimis causis adductus, princeps Illustrissime Musicos hosce labores meos, qualiscunq; ij sunt, sub maximo amplitudinis tuæ nomine apparere volui. Quarum quædam sunt mihi communes cum omnibus, quædam proprie meæ. Nam si illud dicam, quod est quædam quasi omnibus formula proposita, incensum me esse studio nobilitatis, magnificentiaæ, liberalitatis, ingenij, eruditionis, comivitis cæteratumque divinarum virtutum tuarum, ac propterea meæ, erga numen, ut ita dicam, tuum observantiæ, ac devotionis monumentum aliquod extare voluisse: vera quidem dicam, sed vereor, ne ex aliorum potius consuetudine, quam ex meo sensu dicere videar. Nunc, cum sint aliæ huius consilij mei rationes, ad ea, quæ ab aliis usurpari consuerunt, addam illa, quibus satis constet, nefarium mihi futurum fuisse, si officium hoc omisissem aut certe distulissem. An vero qui Musicæ moderator degit in eo Collegio, quod a Gregorio XIII. qui primum se meritis, et virtutibus, nunc vero dignitate, et gradu cœlo æquavit ad adolescentes Germanos optimis disciplinis, pijsque moribus informandos, sanctissime institutum est, is ingenii sui fructus æquuis et libentius alii cuipiam consecret, quam ei, qui novus quasi splendor videtur ad Germaniam totam illustrandam divinitus illuxisse? Quid, quod nisi hoc esset, quod est certe maximum, illud unum me ad hoc, vel ex supervacuo, impelleret, quod, a qua arte tot, tantæque utilitates in genus humanum cum summa delectatione, profectæ sunt, ut mirum non sit, a Musis omnium bonarum artium auctoribus dici, et in beatarum mentium sedibus in omnem æternitatem celebrari, in ea tu ipse arte familiam ducis? Cum igitur, cum antiquis illis temporibus Citharæ, lyræ, barbita, et istiusmodi vocalia organa Phoebo dicarentur, hæc nostra tempestate eius generis opera potius alii dicentur, quam tibi facile in eo studio principi? Atque hæ quidem causæ, cum quemlibet singulæ movissent, quid fecisse in me putandum est, quasi impetu facto universas? Habes, Præsul Amplissime, qui factum sit, ut patrocinii tui quasi umbram elegerim, in qua fœtus artis, et ingenii mei labore fessus conquiescat. Eum beata illa fronte tua, qua omnia, quæ in tuo obtutu defixa stupent, exhilaras, excipe; quodque iam omnibus perfectum est, hac etiam testificatione confirma, quod animum potius, quo tibi quidque offeratur, quam id, quod offertur, gratiorem, acceptioremque habeas. Vale.